Mijn naam is Heidi Steenkamp -Peters, geboren Brabander maar nu samen met mijn man, dochter en onze trouwe hond wonend in Druten.  Al van jongs af aan ben ik nieuwsgierig naar het gedrag van mensen, groepsverbanden en hun dynamieken. Intuïtief voelde ik al snel sferen aan en dat was verwarrend. Ik stopte het weg want ‘het’ was er niet echt dus dan zal het wel niet kloppen. Het maakte mij onzeker maar zoals het gaat bouwde ik om die onzekerheid een muurtje want niemand mocht dat natuurlijk zien.

Het jaar 2015 was voor mij allesbehalve rustig. Het stond in het teken van grote veranderingen en diepe emoties die mijn leven voorgoed hebben veranderd.

Begin van dat jaar liep mijn relatie stuk. Terwijl ik een half jaar later hoopvol proostte op een nieuw hoofdstuk in mijn nieuwe eigen huis, gebeurde er iets verschrikkelijks een paar kilometer verderop: mijn broertje overleed. Wat een tijd had moeten zijn van een fris begin en nieuwe energie, veranderde in een nachtmerrie die ik nooit had kunnen voorzien.

Hoewel het systeem om mij heen voor mij klaar stond merkte ik dat het soms heel waardevol was om juist met een onafhankelijk iemand te praten. Iemand bij wie ik alles keer op keer kon delen, mijn tranen kon laten stromen en vertrouwen vond, zonder het gevoel te hebben dat ik anderen tot last was.

Tijdens deze gesprekken kwamen we ook terug op de gevoelens die ik zo diep had weggestopt. Nieuwsgierig werd ik weer naar de vragen:

- Waarom gedragen wij ons eigenlijk zoals we dat doen?

- Waarom reageert iedereen anders op dezelfde gebeurtenis?

- Hoe beïnvloedt onbewust patronen onze dagelijkse keuzes? 

Die vragen namen me mee op een zoektocht. Ik verdiepte me erin, sprak met verschillende mensen over hun ervaringen en volgde cursussen om het onderwerp tastbaar te maken. Tijdens die zoektocht kwam ik o.a. in aanraking met familieopstellingen. Wat een inspirerende methode! Het raakte me diep en gaf me het gevoel dat ik hiermee verder wilde. Ik besloot een opleiding te volgen om zelf (familie)systemen te kunnen lezen , geven en begrijpen.

Toen de onzekerheid langzaam plaatsmaakte voor vertrouwen, ontstond er ruimte. Ruimte om alles wat ik geleerd en ervaren had, nu ook met anderen te mogen delen. Die vertrouwenspersoon te zijn voor iemand anders.

Misschien ben ik in dit proces niet zozeer een compleet nieuwe versie van mezelf geworden, maar herinner ik me juist wie ik in de essentie altijd al was.